The UB Hank Band

Hallo Shadow vrienden,

Net als medelid drummer Henk Doove had ik ook zoiets, dat als er over the Shadows wordt gepraat en geschreven, dan gaat het meestal over het spel en de sound van Hank Marvin en welke gitaar en echo hij nou heeft gebruikt.

Natuurlijk bepaalde Hank in belangrijke mate de sound van de groep, maar elk bandlid was voor mij een grootheid met ieder z’n eigen creativiteit en vakmanschap.Of Tony Meehan of Brian Bennett drumde of dat Jet, Brian Locking of John Rostill bas speelde, voor mij waren ze in de Shadows net als ook John Farrar even belangrijk.

Dave Richmond, Alan Tarney, John Ford, Alan Jones en Cliff Hall zie ik niet als echte Shadows, maar meer als ingehuurde sessiemuzikanten.

Henk Doove heeft het over het geluid en over het drummen van Tony Meehan en Brian Bennett gehad. Ik wil het als rhythmgitarist en fan van Bruce Welch vooral hebben over zijn sound en over zijn bijzondere manier van rhythmgitaar spelen.

Eerst wil ik beginnen over de sound van Bruce en dan vanaf de tijd (begin 1960) dat hij op de betere gitaren is gaan spelen (Fender, Gretsch). Op foto’s zie je hem vaak met o.a. een Fender Telecaster, Fender Jazzmaster, Fender Stratocaster en een Gretsch 6120 (Summer Holiday) staan.

Op de bühne heeft hij vanaf begin 1960 tot begin 1961 op een sunburst Jazzmaster gespeeld en vanaf 1961 tot begin 1964 op een Stratocaster (eerst een rode tot eind ’63 en daarna een witte). Vanaf begin 1964 t/m 1968 speelde hij op een Burns Marvin.

Het is niet helemaal duidelijk welke electrische gitaren zijn gebruikt voor de plaatopnamen. Voor de meeste opnamen zijn de Strat, de Burns en in mindere mate de Gretsch gebruikt. Volgens Roberto Pistolesi schrijver oa van het boek “That Sound” zijn Quartermasters store, F.B.I., Midnight, Back home en Nivram opgenomen met de Gretsch. Het verschil tussen de Burns enerzijds en de Strat en de Gretsch anderzijds is duidelijk te horen, luister maar naar o.a. Rise and fall of flingel bunt, Rhythm ’n greens, Stingray, The warlord, I wish I could shimmy like my sister Arthur en de LP’s vanaf Dance with the Shadows t/m From Hank, Bruce, Brian and John. Persoonlijk vind ik de Burns voller klinken, heeft meer sustain en is bijna nooit ontstemd. De Burns is door Hank Marvin nog gebruikt t/m de Marvin, Welch & Farrar periode. Toen ze als Shadows weer doorgingen met John Farrar er nog bij (1973 t/m 1977) zijn ze weer op Stratocasters gaan spelen, maar het waarom is mij niet bekend. Bruce speelde toen op een witte en dat is diezelfde eerste rode Strat waar Hank op speelde in het begin.

Heel veel nummers zijn echter met een akoestische gitaar opgenomen, de meeste met een Gibson J200,J35 en J45 (zie voor details ook het prachtige boek “That Sound”, Echo 16A blz. 17). In dit boek staat vrij gedetailleerd beschreven met welke gitaar en welke echo Hank Marvin een bepaald nummer heeft gespeeld, maar dit geldt in mindere mate voor Bruce. In de Marvin, Welch & Farrar periode gebruikte Bruce voornamelijk Martin akoestische gitaren.

De meeste rhythmgitaristen onder ons bezitten een Fender Stratocaster en/of een Burns Marvin en dan kan je qua sound de meeste nummers wel spelen.

Wil je op de bühne ook akoestisch spelen dan zijn er diverse goede gitaren in de prijsklasse tussen de f 1000 en de f 2000 (Takamine, Yamaha, Epiphone) te koop. Ik heb op de diverse podia het prijsverschil met bijv. Gibson en Martin nog niet gehoord, maar dat kan ook aan het versterken via de PA of aan de geluidstechnicus liggen.

Wat me in de loop der jaren wel is opgevallen, is het verschil in klank van de akoestische gitaar op de plaatopnamen. Luister maar eens naar Apache, Mustang, Theme from shane en dan naar Dance on en Foottapper, bij de eerste 3 nummers (Gibson J200) klinkt de rhythmgitaar veel voller en meer natuurgetrouw (wat ik het mooiste vind) en bij de laatste 2 (Gibson J45) wat dunner en meer treble. Of dat nou aan de soort gitaar heeft gelegen en/of de instellingen op de studiomengtafel, of dat het een bewuste keuze is geweest om de latere opnamen wat dunner te laten klinken weet ik niet (mischien kan iemand hierop reageren).

Tot zover deel 1 van mijn verhaal en in de volgende Echo wil ik het hebben over Bruce zijn techniek en akkoordengebruik. Als jullie naar aanleiding van dit verhaaltje willen reageren dan hoor ik dat graag. Mischien met wat interessante nieuwe feiten of gewoon discussiëren over dit onderwerp.

Tenslotte hebben wij “Shadowfielen” allemaal hetzelfde doel, we willen op de Shadows lijken, we willen dezelfde gitaren, versterkers en drumstel, we willen weten hoe Hank dat bepaalde loopje doet en hoe Bruce dat lastige akkoord pakt enz. enz. Tot een volgende keer.

Walther Veenstra

Voor vragen en conversatie ben ik bereikbaar via onze club.